Oud Inca-goudsmelten voor sieraden

Goud smelten in de oudheid! Inca's waren productieve juweliers.

Inca's begrepen hoe goud en zilver werd gevormd en bestudeerden rotsformaties op zoek naar aderafzettingen van goud of zilver. Ze groeven kleine gaten, net genoeg voor één man om deze aderen te volgen en het goud en zilver in erts te extraheren in een hoog percentage vergeleken met normale mijnbouwmethoden. Vanwege het bergachtige terrein, waarschijnlijk door tektonische plaatdruk, zouden zware afzettingen in aderen merkbaar zijn geweest. De mijnwerkers gebruikten geweien of houten spades en stenen. Goud in erts werd verpulverd om het goud te scheiden.

Het goud werd gevonden in rivieren en staat bekend als alluviaal goud. Van deze twee bronnen werd het meeste goud gevonden en de samenstelling varieerde van erts tot alluviaal goud, dus dit helpt verklaren waarom de zuiverheid van het goud zo veel varieerde. Ook werd wat goud zwaar gemengd met koper in veel ceremoniële artefacten.

De Inca's waren goede boeren en krijgers en haalden alleen het gemakkelijk te verkrijgen goud eruit. Toen de Spanjaarden arriveerden, stierven de meeste Inca's door mijnbouw en Europese ziektes. Inca's hadden ook ervaring in edelsteenkunde, ze waren ook topmetallurgen en de eerste registratie van metaalbewerking gaat terug tot 1500 v.Chr. Andere Meso-Amerikaanse culturen begonnen pas met metallurgie in 600 n.Chr. Na de mijnbouw werd het gesteente verpulverd door mortel of zware rotsen zoals graniet, dat dichter en harder was, waardoor het erts gemakkelijk brak en vervolgens naar Inca-smelterijen werd vervoerd. Het is buitengewoon dat ze smelterijen hadden die honderd jaar eerder bestonden dan andere Meso-Amerikaanse culturen, want het smelten van goud is geen gemakkelijke methode. Inca's konden ook platina smelten en tegenwoordig kunnen veel moderne smelterijen platina niet verwerken, omdat de temperatuur boven de 1000 graden moet zijn en zeer consistent om er sieraden van te maken. De meeste juweliers kunnen tegenwoordig geen platina maken in hun kleine ovens. Hoe deden ze dat?

Ten eerste waren ze tijdens het jagen bekend met de blaaspijl en moeten ze geëxperimenteerd hebben met blaaspijpen om vuren heter te maken, aangezien blaasbalgen werden gebruikt door de mensen in het westen. Dit gaf hetzelfde resultaat, want drie of vier inboorlingen bliezen lucht onder druk op dezelfde plek en dit verhoogde de hitte voor het smelten enorm. Tot wel 1000 graden, wat een opmerkelijke prestatie is.

De Inca's beseften ook dat gedroogde lamamest veel beter was dan hout om te verbranden en gebruikten dit product. Hetzelfde gold voor de indianen die koeienmest gebruikten om warmte op te wekken, waardoor hout als steenkool werd verbrand. Vervolgens werden er smelterijen opgezet waarbij het lokale hout als steenkool werd gebruikt en lamamest als slijpmateriaal. Dit alles was ruimschoots aanwezig, want de Inca's waren ook meesterpottenbakkers. Ze kenden de eigenschappen van klei en gebruikten dit in hun ovens om klei hittebestendig te maken, zodat ze hun metalen konden gieten en ermee konden werken.

Ze gebruikten ook topografie en bouwden smelterijen op heuveltoppen, omdat het terrein erg bergachtig is, konden ze plekken uitkiezen waar de wind van nature snel en woest tunnelde en het smeltproces opstapelde. Om mineralen te vinden die als metallurgie kunnen werken, is veel kennis nodig en zelfs het berekenen van percentages is op zichzelf al een prestatie! De jachtvaardigheden van de Inca's hielpen hen om lucht te begrijpen als een bron voor warmte, door het gebruik van een blaaspijp. Hun pottenbakkersvaardigheden hielpen hen om het belang te begrijpen van het mengen van mineralen en basiselementen om verschillende soorten klei te maken die gebruikt konden worden om te koken of decoratief of om te smelten. Dit experimenteren moet hen hebben geleid tot een andere belangrijke sleutel in het smelten, namelijk honing, zonder dit hadden ze de mallen voor hun artefacten en sieraden niet kunnen maken. Een mal werd gemaakt van bijenwas en vervolgens bedekt met een speciale kleimix, zodat bij verhitting de bijenwas smolt en goud of zilver gesmolten werd en vervolgens in deze kleimal werd gegoten en bij afkoeling de klei gemakkelijk zou openbreken. Zelfs westerse culturen hadden respect voor de alchemist en er werd veel moeite gedaan om goud te maken uit elk basismetaal.

Dit klinkt misschien onwaarschijnlijk voor ons, maar wat de oude Inca's bereikten was ook behoorlijk opmerkelijk. Om goud of zilver te smelten en te bewerken, moesten metallurgen andere mineralen en katalysatoren gebruiken om goud bewerkbaar en speelbaar te maken. In onze moderne tijd gebruikten we arseen in goudmijnen om het goud te winnen. De Inca's begrepen ook het nut van arseen in de metallurgie. Koperoxide, ijzer en arseensulfaat fungeerden als arseen, hematiet en maganiet, limoniet, allemaal gemakkelijk verkrijgbaar als smeltmiddelen. Archeïsch-metallurgisch onderzoek heeft aangetoond dat koper werd gebruikt als basis voor alle legeringsmengsels. Koper was ook de basis voor brons in de tijd van de Inca's. De mix van koper was relevant voor de vereiste hardheid of kleur en net zo belangrijk waren de geluidsaspecten van het eindproduct. Alleen de elite of priesters mochten goud en zilver bezitten of vasthouden, omdat ze dit product van moeder natuur waardeerden. De massa kreeg brons, koper, tin en meestal een kruk om het land te bewerken of wapens.